رمان دچارت نیستم

چهار فصل سال برایم خلاصه شده بود در دو فصل: بهار و پاییز... بهاری که درختش شکوفه می‌داد و پاییزی که شکوفه‌اش انار می‌شد.
متولد پاییز بود و دومین روز بهار — وقتی هنوز درخت انار شکوفه نزده بود — را برای رفتن انتخاب کرد. رفت؛ با اینکه کل سال را به شوق دیدن شکوفه‌ها سپری کرده بود. نه اینکه دلش بخواهد و برود... زخم‌هایی به روح و جسمش زده بودند که نمی‌توانست بماند و هر ثانیه از عمرش عذاب می‌کشید. رفتن انتخابش بود؛ اما مسیر غلطش باعث شد میراثش دردی باشد که هر روز جان مرا می‌گیرد.

نگاه دوباره‌ای به شکوفه‌های انار انداختم و با خستگی وارد خانه شدم. کش‌وقوسی به تن کوفته‌ام دادم. این روزها نه شوق گذشته را داشتم و نه انرژی همیشگی را... احساس می‌کردم تلاش‌هایم مثل کوبیدن آب در هاون، بی‌نتیجه است. نیاز داشتم چند روز استراحت کنم و به تن خسته‌ام زمانی برای بازسازی بدهم.
دستم درد می‌کرد و گردنم خشک شده بود. این چند روز خودم را تحت فشار گذاشته و تمام مشتری‌های سالن را راه انداخته بودم تا پولی که شهره می‌خواست تهیه کنم.

«تونستی پولو جور کنی؟»
با صدای شهره غافلگیر شدم و تکانی خوردم. عادت نداشت سلام و علیک کند یا حالم را بپرسد. من و او عجیب‌ترین همخانه‌های دنیا بودیم.
«همه که پول نقد نیاوردن، کارت کشیدن. فردا میره حسابم. ببین شهره، خودمم پول لازم دارم. باید اجاره میز و بخرم. چند تا لاک هم باید بخرم.»
ابرویی بالا انداخت: «حقته از این خونه پرتت کنم بیرون.»
تنم لرزید. نقطه ضعغم را می‌دانست. این خانه تنها سنگر من بود و آخرین جایی که حاضر بودم از دست بدهم. در گوشه‌گوشه‌ی خانه هنوز عطر مامان پخش بود و صدای بابا می‌پیچید.
کارت را از جیبم درآوردم و مقابلش انداختم و با حالی خراب به اتاقم پناه بردم.
شهره از کجا آمده بود که مثل بختک روی زندگی ام افتاده و داشت خونم را می‌مکید؟