کتاب امپراتور نشانه ها

دانلود کتاب امپراتور نشانه ها نوشته نویسنده رولان بارت pdf بدون سانسور

عنوان اثر: امپراتور نشانه ها

پدید آورنده: رولان بارت

زبان نگارش: فارسی

سال نخستین انتشار: مرداد 1404

شمارگان صفحات : 171

معرفی کتاب امپراتور نشانه ها

امپراتوری نشانه ها” یک تمرین فکری گسترده در مورد روابط بین دلالت گر و نشانه است. در این فصل ها – که بیشتر به عنوان مقاله های پیوسته در نظر گرفته می شوند – “رولان بارت” عملکردهای یک کشور خیالی را که “ژاپن” نام گذاشته، بررسی می کند. جامعه ای که از هر لحاظ همان کشور واقعی ژاپن است اما نحوه ی کارکرد آن در واقعیت، عاری از عوارض معنایی است که جامعه ی غربی “بارت” در آن کارکرد دارد. در بررسی های قابل توجهی از چاپستیک ها، تهیه ی غذا، سالن های پاچینکو ، مراسم چای ، تئاتر کابوکی ، نقشه راه ها و چیدمان خیابان و شهر ، “رولان بارت” شیوه ی تفکر متفاوتی را نشان می دهد که حداقل برای او، معنای نهایی هر علامت، بی معنی بودن است – که می گوید، نه چیزی است، نه بی معنی است، بلکه خود پوچی است؛ جهانی عاری از عوارض و پیش بینی های غیر ضروری فکر.

خلاصه کتاب امپراتور نشانه ها

بی زبانی

توده پرهیاهوی زبانی ناشناس همچون پوششی لذت بخش عمل میکند و فرد بیگانه را البته اگر در سرزمین دشمن نباشد در لایه ای صوتی می پیچد لایه ای که تمامی از خود بیگانگیهای زبان مادری سرچشمه های جغرافیایی و اجتماعی اینکه با چه کسی سخن میگوید با چه درجه ای از فرهنگ و هوشمندی و با چه سلایقی، تصویر شخصیتی که از خلال این گفتار ساخته میشود و ما را وامی دارد آن را بازشناسیم همه و همه را از کار میاندازد نتیجه آنکه در کشور بیگانه چه فراغتی آنجا خود را از شر حماقتها و ابتذالها، خودخواهی ها و شادخواریها ملیت و هنجارها رها مییابیم با این همه، هر اندازه بیشتر جابه جا می شوم، زبان ناشناس که نفسها جریانهای حسی (عاطفی) و در یک کلام قالب هایش را درک میکنم گرداگرد من سرگیجه ای سبکبار پدید می آورد و مرا درون خلا ساختگی خویش فرو می برد؛ خلائی تنها برای من درون شکاف بزرگی جای خوش میکنم و از تمام حسهای آکنده رهایی می.یابم دیگران از من می پرسند: آنجا که بودید با زبان چه کردید؟ / منظورشان این است که با این نیاز حیاتی برای ارتباط برقرار کردن با دیگران چه کردید؟ و در اینجا به شکلی دقیق تر، با تأکیدی ایدئولوژیک بر یک مسئلۀ عملی روبه رو هستیم؛ اینکه ارتباط تنها از خلال کلام امکان پذیر است.

پاسخ من در برابر آن پرسشها میتوانست این باشد که در این کشور (ژاپن) امپراتوری نشانه ها چنان گسترده است، نشانه ها چنان از کلام پیشی میگیرند که با وجود کدر بودن زبان و گاه حتی به برکت این کدر بودن، مبادله نشانه ها از غنا، تحرک و ظرافتی چشمگیر برخوردار می شود زیرا در آنجا کالبد انسانها] حضوری پر رنگ دارد. کالبدها خود را به حرکت در میآورند و به کار میاندازند، بی آنکه از خود هیستری نشان دهند؛ کالبدها خود را عرضه میکنند، بی آنکه دچار خودشیفتگی شوند و به این ترتیب، می توانند عملی شهوانی (اروتیک) ـ هر چند با ظرافتی خویشتندارانه ـ را به پیش برند. بنابراین همچون در نزد ما در غرب تنها صدا نیست که ارتباط را برقرار کند چه ارتباطی؟ جان ما که ضرورتاً زیباست ـ صداقت ما؟ حیثیت ما؟ و ما حقوق اشخاص را بر اساس آن بازشناسیم، بلکه تمامی کالبد (چشمان ،لبخند تاری از ،مو حرکات، لباسها هستند که با ما به گفتار در می آیند گفتاری که اشراف کامل بر قوانین آن، هر نوع ویژگی پرخاشگرانه یا کودکانه را از آن می ستاند. گذاشتن یک قرار (با اداها نقشها و نامهای خاص بیشک ساعتی وقت میگیرد اما در طول این ساعت به جای آنکه پیام همچون در یک مبادله گفتاری در آن واحد هم اساسی و هم بی معنا است در لحظه ای کوتاه محو شود، تمام کالبد دیگری را میشناسیم می چشیم، می پذیریم، و در نتیجه، دیگری بی آنکه پایانی واقعی در کار (باشد روایت و متن خویش را برایمان برجای میگذارد.

آب و آبدانه

سینی غذا به پرده نقاشی زیبایی شباهت دارد: چارچوبی که بر زمینهای تیره اشیایی گوناگون را بر خود جای داده است (کاسه ها جعبه ها زیر فنجانی ها چوبکها غذایی کم مقدار اندکی زنجبیل خاکستری، چند تکه گیاه نارنجی و قدری شس قهوه ای رنگ و چون این ظرف ها و این تکه های غذا کوچک و ظریف اما فراوان اند، گویی اجزاء سینی نقاشی را در تعریف پیرو دلا فرانچسکا به بیان در می آورند که این هنر را تنها نمایشی از پهنه ها و کالبدهایی هر چه کوچک تر یا هر چه بزرگتر بنابر اهداف خود می دانست. با این وصف چنین ،نظمی که در لحظه پیدایش خود خوشگوار می آید بنابر آهنگ غذایی محکوم به از هم پاشیدن و بازشکل گیری است؛ آنچه در آغاز پرده ای ساکن است بدل به صحنه یا صفحه و فضایی می شود که بیشتر از آنکه یک چشم انداز ،باشد، مکانی برای یک کنش و یک بازی است؛ نقاشی حاصل از این سفره] در نهایت چیزی جز صفحه ای از رنگها (پالت صفحه ای برای کار نیست که فرد با  صرف غذا، بازیگوشانه و گام به گام آن را می آفریند اینجا تکه ای سبزی، آنجا کمی ،برنج ذره ای ادویه ،اینجا، جرعه ای سوپ آنجا، آهنگ صرف غذا از جابه جاییهایی آزاد به شیوه یک نگارگر او هم ژاپنی انجام میگیرد که پیاله های رنگ را پیش روی خود گذاشته و در آن واحد هم میداند چه میخواهد بکند و هم درباره آن تردید دارد. او بی آنکه در این کار خود را نفی کند یا تقلیل دهد و در اینجا ما با نوعی بی تفاوتی در برابر غذا رویکردی همواره ،اخلاقی روبه رو نیستیم با تغذیه نشانی از گونه ای کار با بازی را بر خود نگه می دارد که کمتر به دگرگون کردن مواد اولیه مربوط میشود این هدف اصلی آشپزی است اما غذاهای ژاپنی کمتر آشپزی میشوند و بیشتر به صورتی طبیعی بر سر میز میآیند تنها عملی که بر آنها انجام می شود خرد شدنشان است ،برعکس آن کار یا بازی بیشتر برگردهمایی پویایی انجام میگیرد که گویی از نظمی در برداشت ها الهام گرفته باشد. نظمی که هیچ نوع تشریفاتی بر آن حاکم نیست (فرد می تواند به میل خود جُرعه ای سوپ لقمه ای برنج یا تکه ای سبزی از سفره بردارد): در حقیقت تمام فرایند شدن غذاها در ترکیب آنهاست و این ترکیب با برداشتهای پی در پی فرد شکل میگیرد؛ او خود غذایی را میسازد که آن را صرف میکند؛ غذاها دیگر محصولی شیئی شده نیستند، که تهیه آنها همچون در نزد ما به گونه ای شرمگینانه با فاصله ای در زمان و در مکان همراه شوند غذاها پیش از سرو شدن و در پشت دیوارهای آشپزخانه تدارک دیده میشوند در اتاقی پنهان که همه چیز در آن مجاز است مشروط به آنکه محصول خارج شده ترکیبی مطبوع، تزئین یافته، معطر و زیبا باشد و به همین دلیل میتوان از مشخصه زنده بودن که به معنای طبیعی بودن (نیست) غذای ژاپنی سخن گفت، مشخصه ای که گویی در تمام فصول آرزوی شاعر را بر می آورد که می گفت: « آها بهار را با غذاهای خوشگوار جشن بگیرید.

غذای ژاپنی ویژگی دیگری را نیز از نقاشی میگیرد، کیفیتی که به کمترین حد مشاهده پذیر است و به بیشترین حد درون کالبد جای دارد و به وزن و کار دستی که رسم میکند یا می پوشاند مربوط می شود؛ کیفیتی که نه در رنگ بلکه در لمس نهفته است. برنج پخته با هویتی مطلقاً خاص و نامی ویژه و متفاوت از برنج خام تنها با تضادی مادی قادر به تعریف خود است ،برنجی هم چسبنده و هم جدایی پذیر؛ برنجی که سرنوشت ذاتیاش تکه تکه شدن و تجمع های سبک است. و همین برنج تنها عنصر توازن در آشپزی ژاپنی در تضاد با آشپزی چینی است آنچه میافتد در برابر آنچه جاری است؛ آنچه بر پرده نقاشی ما سپیدی متراکم و دانه دانه بر خلاف سپیدی (نان و در عین حال تُرد را می نشاند؛ آنچه بر سر میز میآید فشرده و چسبیده اما به یک ضربه دو چوبک از هم می گسلد، بی آنکه هرگز پراکنده شود؛ گویی تنها هدف این گسست، ساختن انسجامی دیگر و تقلیل ناپذیر بوده است و همین شکست سنجیده یا) (ناکامل است که فراتر (یا فروتر از غذا به مصرف می رسد و در غایت دیگری از مواد، به همین ترتیب، سوپ ژاپنی واژه) سوپ زمختی بی دلیلی دارد و واژه آش ۲ نیز بیش از اندازه تصویر یک پانسیون خانوادگی را القا میکند به بازی غذایی تا اندازه ای شفافیت میدهد در نزد ،ما یک سوپ رقیق سوپی فقیرانه به حساب میآید؛ اما اینجا در ،ژاپن سبکی این سوپ جاری بودنش مثل آب ذره ای سویا یا اندکی لوبیا که در آن جا به جا میشود.