کتاب تسلی پس از فقدان

دانلود کتاب تسلی پس از فقدان نوشته نویسنده مارتا وایت نور هیکمن pdf بدون سانسور

عنوان اثر: تسلی پس از فقدان

پدید آورنده: مارتا وایت نور هیکمن

زبان نگارش: فارسی

سال نخستین انتشار: مرداد 1404

شمارگان صفحات : 401

معرفی کتاب تسلی پس از فقدان

تسلی پس از فقدان خاطرات روزانۀ مادری در سوگ دختر نوجوانش است که او را به طور ناگهانی بر اثر سقوط از اسب او را از دست داده است. او با وجود فراموش نکردن فقدان فرزندش، با تأکید بر ایمان و اعتقاد به خداوند به دیگر فرزندانش عشق می‌ورزد و با کمک همسر، اعضای فامیل و دوستان و صبر بر مصیبتش کم‌کم بر اندوهش فائق می‌شود. این مادر به خوانندگانی که رنجی مشابه رنج او دارند، کمک می‌کند تا با مراقبۀ روزانه و مطالعۀ وضعیت مشابه بسیاری از مردم در سراسر جهان بر اندوهشان غلبه کنند و با امید و یاد خداوند به روال عادی زندگی بازگردند و فراموش نکنند که در طی این مسیر هرگز تنها نیستند. همچنین در این اثر به دیدگاه‌ها و نظرات نویسندگان و بزرگان علم، فرهنگ و هنر در رابطه با سوگواری و مرگ اشاراتی شده است تا مخاطب بهتر بتواند با تفکر و شیوه‌های گوناگون مواجهه با اندوه آشنا شود.

خلاصه کتاب تسلی پس از فقدان

گمان میکنم این اوقات دشوار یاری ام کرد بیش از پیش دریابم که زندگی از هر جهت بی اندازه ارزشمند و زیباست و مطالب بسیاری که درباره آنها پیوسته نگرانم هیچ اهمیتی ندارند. ایزاک دینسن سوگ معرفتی ارزشمند است و خدا میداند که آن را طلب نمیکنیم؛ اما این هم حقیقت دارد که پشت سر گذاشتن اندوهی عظیم قوی ترمان میکند و به ما می آموزد که به راستی چه چیزی اهمیت دارد. با این همه پشت سر گذاشتن مرگ عزیزی تضمینی برای معرفت بیشتر نیست؛ چرا که میتوانیم تلخ تر منزوی تر و مال دوست تر شویم این همان وقتی است که به دوست اجتماعات دینی و حتی به کمک تخصصی نیاز داریم؛ اما اگر از طوفان جان سالم به در ببریم از آنچه هستیم و آنچه در زندگی بیش از همه خواهانشیم فهم بهتری خواهیم داشت. آنگاه فرامی گیریم که از آب خنک نور آفتاب و باد بوی گلهای سرخ و عشق و دوستی هایی که اکنون داریم لذت ببریم و گرامی شان بداریم.
***
طول می کشد به نعمتهایی که زندگی به من بخشیده است پی ببرم و شکرگزار باشم. بیشترین مایه تسکین انسان و کل جهان احتمالاً گریستن است. کارل منینگر بیاییم حدس بزنیم چه کسی مدت هاست میدانسته یا میداند که گریستن به راستی حالمان را بهتر میکند؟ اما اکنون بنا به دلایل موجهی خود نیز میدانیم که گریه
کردن هم به لحاظ جسمی و هم روانی آثار مفیدی دارد. محققان در دانشگاه مینه سوتا دریافته اند که اشکهای عاطفی برعکس اشکهایی که بر اثر باد اعتراف کردن یا خرد کردن پیاز جاری میشوند حاوی دو ماده شیمیایی به نام لوسین انکفالین و پرولاکتین هستند و تصور میشد اولین آنها به یکی از مواد تسکین درد در بدن مربوط است. آنان به ما می گویند همچون دفع عرق یا بازدم هوا اشک ها ماده دفعی هستند و یکی از کارکردهای چنین روندی کمک کردن به تطهیر بدن از مواد انباشته شده در اثر تنش است؛ بنابراین چرا از جاری شدن اشک هایمان شرمنده ایم؟

چرا می ترسیم که جاری شدن آنها دیگران را ناراحت کند؟ اغلب وقتی آدمها بتوانند گریه کنند، التیام بخشی شروع میشود. راه زندگی او را گشوده نگاه دارید. ادیت فاگ هیکمن چند نفرمان کسانی را می شناسیم که بدون اندوه به نام عزیزی که از بین رفته است اشاره کنند؟ چرا که بر زبان آوردن ساده نام او نیروی اندوه تحمل ناپذیری را باز می گرداند و گویی پرهیز از گفتن نام او به نوعی پرهیز از اندوه است. این تمهید مؤثر نیست. هنگامی که دخترم از بین رفت مادر بزرگش که او هم غم فقدان فرزند نوجوانی را تاب آورده بود برای ما نوشت: »راه زندگی او را گشوده نگاه دارید.« تصور میکنم به هر حال ما چنان میکردیم و با سنگینی فزاینده همچنان که زمان میگذشت درباره او حرف می زدیم؛ اما خردمندی این بانوی عزیز در آن موقع به ما کمک کرد. هرگاه عزیزی از دست رفت نه خاطره و حس حضورش از بین می رود و نه مرگ او پس از مدتی مانع از لذت تجدید خاطرات شیرین با او بودن و حس کردن روحش میشود.
***
در معمای مبهم جاری زندگی گویی از میان دری گشوده به روح ماندگار کسی که دوستش داشتم خوشامد میگویم. هر آنکه آزمون را از سر گذراند هرچه باشد، باید ماجرا را بازگوید؛ چراکه وظیفه اوست. الی ویزل پشت سر گذاشتن غم فقدان عزیزان نوعی آزمون است؛ اما معنای اینکه وظیفه داریم ماجرایمان را بازگوییم چیست؟ تعریف ماجرایمان روش تأیید زندگی کسی است که از دستش داده ایم تجربیاتی که با هم داشته ایم و ماجراهای محبوب خانوادگی شرح ماجرا همچنین روشی برای گذر اندوه است و آرام شدنمان با این همه هدیه ای به دیگران هم شمرده میشود؛ زیرا که بازگویی ماجرای مشترک زندگی گذشته و سرگذشت خود ما که چگونه آن را از سر گذراندیم نیز است. ترس و هراس هایمان چگونه بودند؟ چه چیزی به ما کمک کرد؟ آن روز اوضاع چطور به هم خورد؟ و کدام لحظه بوده که اندکی بر خود غلبه کردیم؟ اگر روزی کسی دچار چنین فقدانی شود، شاید بتوانیم راه را برایش آسان کنیم. دقت کنید که گریه کردن متکی بودن به افراد یا سردرگم بودن و ندانستن اینکه چه باید کرد اشکالی ندارد. اما لحظات روشن و امید حمایت فوق العاده و ایمان هم است؛ پس باید آن ماجراها بازگو شود.
***
در بازگویی ماجرای خویش آنچه را که برایم از همه چیز با ارزش تر است تقسیم میکنم.