رمان قربانی بس است

دانلود رایگان رمان قربانی بس است اثر شادی جمالیان و فاطمه ناظریان

دانلود رمان قربانی بس است اثر شادی جمالیان و فاطمه ناظریان به صورت فایل PDF قابل اجرا در اندروید و آیفون با ویرایش جدید و لینک مستقیم

افرا به کمک معراج‌ که پر از مهربانی است، توانسته تا گذشته ی دردناک و ناخوشایندش را رها کند، او یک کارگاه خیاطی تاسیس کرده و برای ازدواج و زندگی معمولی با معراج آماده میشود، اما با دیدن همسرِ عاطفه دختری که برای سفارش لباس عروس به کارگاه او آمده، تمام خاطرات تلخ برایش یاد آوری میشود! حالا او با کمک معراج، قصد دارد تا عاطفه را آگاه و مانع، قربانی شدن بقیه ی دختران بشود و …

خلاصه رمان قربانی بس است

دست بالا بردم تا سکوت کند، دستی که همانند دلم میلرزید. دردهایش درون چشم هایش نعره می کشید. در صورتم دنبال چیزی می گشت. شاید دنبال دلیلی که بتواند از این بی خبری نجات پیدا کند. سکوت نکرد. چشم هایش میخ چشم هایم شده بود اما سکوت نکرد. این بار ناله نکرد. این بار اعتراض کرد! وقتی دوباره اسمم را صدا زد و من تمام بی رحمی هایم را یک جا بیرون ریختم تا فقط تمامش کند. که دیگر اسم من لقلقه زبانش نباشد. این طنین دلنشین حق منی نبود که برای ویرانی اش آمده بودم. او را به وادی حیرت کشاندم تا ذره ذره جانش را بگیرم. من آینه تمام جفاهای سال های پشت سرم شدم و دهان باز کردم و آن چه آباد کرده بودم یک جا ویران کردم:

من فقط بهت در باغ سبز نشون دادم معراج! چشم های درمانده اش رنگ خون به خود گرفت. من یکبار مرده بودم و او به من زندگی دوباره بخشید. حالا داشتم با دست های خودم معراجم؛ ناجی ام را به قتلگاه می بردم. باید از من متنفر می شد. باید من نماد تمام زشتی های عالم برایش می بودم و هرچه پیش میرفتم او از من متنفر نمی شد. معراج من پر از مهربانی بود و من برای بار اول و آخر، بالاخره معراج را شکستم. حلقه را برداشت. حلقه ای که قرار بود پیوند ابدی ما باشد.

عهدی که با بی رحمی زیر پا گذاشتم و حالا درون مشت لبریز از خشم او فشرده میشد. نگاهم روی دستش خیره ماند، انعکاس نور چراغ بالای سر روی سطح بی نقص طلایی رنگ بین انگشتانش گم شد. همان حلقه ای که به دستش کردم و قول داد تا ابد مهمان انگشتانش باشد. سر انگشتانش سفید شده بود و دست هایش می لرزید. آنقدر می لرزید که دلم می خواست دست های گرمش را در دستانم بگیرم و به او قول بدهم همه چیز درست می شود. که همه این ها زاده تخیل ذهن من و همه چیز یک شوخی مسخره و ترسناک بود. که قرار بود شاهزاده سوار بر اسب سفید من یک تنه به جنگ اژدها برود و سر بلند برگردد.

– افرا داری منو می کشی. صورتش رنگ پریده بود و راست می گفت. به قصد کشتن جلو آمده بودم. به قصد آسودگی ای که بعد از مرگ می آمد به دفترش آمده بودم و به جای خودم؛ داشتم او را می کشتم. خنجر به دست گرفته بودم و بی رحمانه بر تن زخم خورده اش فرود می آوردم. – حرف بزن افرا. حرف؟ مگر جای حرفی مانده بود؟ ریشه اش را سوزانده بودم و حالا بیرون میدان به دیدن سوختنش نشسته بودم. حرفی نداشتم! باید خفه میشدم تا نشنود و نداند چه در دلم میگذرد. باید ساکت میشدم! هرچند زبانم درون این دهان سنگینی میکرد، توان جنبیدن نداشت و من… اصلا یادم رفته بود چطور باید حرف بزنم! اصلا یادم رفته بود چگونه با حنجره ام صدایی تولید کنم! چرا من لال شده بودم؟!

میان اتاقش ایستاده بودم و گلویم در حسرت هق هق هایی که خفه میکردم میسوخت. معراج برای من جنگیده بود. من پیکار او را با خودش و با خودم دیدم تا به اینجا برسیم. تا منی که مرده بودم به دستان او زنده شوم و جان بگیرم تا به منی برسیم که امروز، با قدم های لرزان به این دفتر آمدم. منشی را پشت سرم جا گذاشتم، دهان باز کردم و هر چه در سیزده سال گذشته از دست من رفته بود را برایش گفتم و بعد هم آن حلقه کذایی را رو به رویش روی میز کوبیدم …