رمان یغما

دانلود رمان یغما از مریم عباسقلی به صورت فایل PDF قابل اجرا در اندروید و آیفون نسخه کامل با ویرایش جدید و لینک مستقیم

هم اکنون داستان زندگی زنی به نام یغما را معرفی میکنیم که برای انتقام پس از شش سال به ایران برمی‌گردد، به عمران و هامون نزدیک می‌شود و تنها سلاحش دلبری‌های زنانه‌ای است که خوب یاد گرفته از آن استفاده کند، غافل از این‌ که این دلبری‌ها باعث می‌شود تا عمران …

خلاصه رمان یغما

دائم احساس رخوت و بیحالی داشتم و فکر میکردم همه ی این حس های مسخره از تنهایی و ناراحتی و دلتنگیاست. یک برش از پیتزای مخلوطی را که سفارش داده بودم خوردم و بی میل به باقی مانده اش نگاهی انداختم و در جعبه را بستم. دلم یک فنجان چای غلیظ میخواست … چای ساز را به برق زدم و چای و یکی دوتا هل در قوری انداختم.

لیوان چایام را پر کردم و یک تکه نبات زنجبیلی درش انداختم. شال بافت سه گوش سفیدم را از کمد بیرون آوردم و روی شانه هایم انداختم. تراسِ خانه، در اتاق عمو قرار داشت. تراس بزرگ و دلبازی که طولش به اندازه ی  سرتاسر اتاق دوازده متری بود و عرضش به دو و نیم متر میرسید. همان روزهای اولی که به این خانه آمده بودیم، صندلی راکِ قهوه ای رنگ را در تراس گذاشته بودم.

رویش نشستم و به چند گلدان کوچک کاکتوس که روی قسمت بیرون آمده ی دیوار گذاشته بودمشان، خیره شدم. انگار حال آنها هم مثل من زیاد خوب نبود که آن طراوت و زیبایی اولیه شان را از دست داده بودند. قاشق چای خوری را آرام آرام در لیوان چرخاندم و چشمانم را بستم و لیوان داغ را به لبهایم چسباندم و ترکیب طعم هل و زنجیل در چای را آرام آرام مزه کردم.

لیوان چای را گوشه ای کنار گلدان های کوچک گذاشتم و چشم به کوچه ی ساکت و آرام دوختم.با اینکه بیشتر روز را خوابیده بودم، اما باز هم احساس خستگی داشتم. فکر میکردم تنهایی و یکنواختی زندگی افسرده ام کرده که حوصله ی هیچ چیز غیر از خواب را نداشتم. بی حوصله در صفحات مجازی میچرخیدم که گوشی در دستم لرزید، پیامی از هامون داشتم.

بازش کردم و انگار همان یک جمله کافی بود تا از آن رخوت و بیحالی خارج شوم … رفتم دیدنش، حالش بهتر بود، رفتارش هم هر چند سرد اما خوشحالم شبیه به چیزی که فکر میکردم نبود. شبت بخیر موفرفری مهربون” حال ترلان خوب باشد و من بی حوصله باشم؟ همین کافی نبود تا چشمهایم را ببندم و هوای آلوده را عمیق نفس بکشم و زمزمه کنم”خدایا شکرت”؟

یک هفته گذشته بود و من تمام سعی ام را میکردم که در شرکت کمترین برخورد را با عمران داشته باشم. با خودم فکر میکردم کمترین کاری که میتوانست انجام دهد، یک عذرخواهی ساده بود.اما او بعد از آن برخورد زشت و زننده ی مانا، حتی چیزی به روی خودش نمی آورد و تا این حد وقاحتش من را عذاب میداد. تا جایی که ممکن بود سرم را خم کرده بودم و خودم را مشغول …